List do Ciebie.

Kiedy przyszłam na świat.  Nie było Cię wtedy przy mnie. Nie było Cię też później. Nie widziałeś jak się pierwszy raz uśmiechnęłam, kiedy wyszedł mi pierwszy ząb, moich pierwszych kroków też nie widziałeś.Pierwszych słów wypowiedzianych nie usłyszałeś. 

Pamiętam jak raz przyszedłeś z 20 lat temu. Przyniosłeś paczkę na święta.  A w niej jakąś szynkę, słodycze, kawę i jeszcze kilka rzeczy. Miałam nadzieję, że od tego momentu będziesz przychodzić do mnie częściej.  Myliłam się. 

Pierwszy dzień w szkole, pierwsze sprawdzany, pierwsze miłości - nie wiesz co przy nich czułam. Nie wiesz, bo cię przy mnie nie było. A nie było Cię, bo nie chciałeś być.  No cóż Twój wybór. 

Pamiętam jak Cię mijałam na ulicy i mama mówiła, że to Ty. Mówiłam mamie, że mnie to nie obchodzi, a w głębi duszy serce mnie bolało, że potrafisz mnie minąć nie zwracając na mnie uwagi.

Wysyłałam kartki na urodziny, święta.  Nigdy nie dostałam odpowiedzi. 

Pierwszy raz pojechałam do Ciebie mając 16 lat. Pojechałam do Twojego sklepu ze znajomymi, żeby dodali mi odwagi. 

Pamiętam jakie uczucie mi przy tym towarzyszyło jakby to było wczoraj. Bałam się, że mnie odrzucisz, bo przecież przez tyle lat udawałeś, że mnie nie ma.

Pierwsza wspólna rozmowa była dziwna. Nie wiedziałam jak mam się zwracać do Ciebie.  

Dzięki Tobie pojawiłam się na tym świecie, ale tak naprawdę byliśmy dla siebie obcymi ludźmi. Tak naprawdę nadal tak jest.

Pamiętam jak wyprowadziłam się na "swoje" i zapraszałam Cię do siebie. Zapraszałam Cię na święta,bo już wtedy nie mieszkałeś ze swoją rodziną. Nigdy mnie nie odwiedziłeś.

Pierwsze wspólne wyjście na miasto wyglądało jakbyśmy spotkali się na randce w ciemno - czuliśmy się spięci i nie wiedzieliśmy o czym rozmawiać. Miałam tyle pytań,a Ty nie chciałeś odpowiadać na nie. Do dziś wielu odpowiedzi nie uzyskałam...

Pamiętam jak moje znajome zaczęły mnie widywać z Tobą i jak dokuczały mi,że umawiam się ze starszym facetem. Tłumaczyłam im,że jesteś moim ojcem,a one nie wierzyły. Nie dziwię się teraz. Nie wyglądałeś jak mój ojciec,a ja jak Twoja córka.Nie jesteśmy do siebie podobni,choć Twoja była żona jak mnie zobaczyła pierwszy raz powiedziała,że wyglądam identycznie jak Twoja siostra. Nie podobało Ci się to,że się z Nią zaprzyjaźniłam,ale dzięki Niej mogłam dotrzeć do moich braci. Ty nie chciałeś dopuścić do takiego spotkania,a ja chciałam ich tak bardzo poznać. Zazdrościłam im,że mieli Cię zawsze przy sobie.

Twoja rodzina nigdy mnie nie akceptowała,bo i Ty nie akceptowałeś faktu,że masz dorosłą córkę. Mówiłeś,że nie czujesz się ojcem. Nie dziwię się,byłeś jedynie dawcą nasienia.
Pierwsze spotkanie z Twoim bratem było  bardzo miłe. Gdybyś przyjął mnie tak jak On! Kiedy miałam momenty zwątpienia czy dalej starać się o kontakt z Tobą to własnie On dzwonił do mnie i mówił,żebym się nie poddawała. Tłumaczył,że mnie potrzebujesz,ale nie potrafisz tego okazać.
Kiedy Maleństwo być małe,a Ty mieszkałeś w innym mieście to On przyjeżdżał po Nas swoim autem,żebyśmy Cię odwiedziły. Ty nie mogłeś Nas odwiedzić,choć gdybyś mógł to nie wiem czy byś to zrobił.
Pamiętam jak nie potrafiłeś odnaleźć się w roli dziadka,tak jak nie potrafiłeś tego jako ojciec. W sumie widziałeś wnuczkę 2-3 razy. Z każdym kolejnym spotkaniem traciłam nadzieję,że docenisz moje starania. Później wyjechałam do Holandii i kontakt się zerwał. Wiem tylko tyle,że nadal jesteś sam. Nie masz nikogo. Choć masz Nas ...

Czekałam na Twój telefon. Choć jeden list od Ciebie. Jakikolwiek znak,że jestem dla Ciebie tak ważna jak Ty dla mnie. Nie doczekałam się ...
Dłużej już czekać nie chcę i choć boli mnie serce jak o tym myślę to pogodziłam się ze świadomością bycia dzieckiem bez ojca. Nigdy nim dla mnie nie byłeś.
Często o Tobie myślę. Boję się,że sobie o mnie przypomnisz gdy będziesz potrzebować pomocy. Wiem,że jeśli będę potrafiła to pomogę Ci,naiwnie licząc na Twoje zainteresowanie mną.

Zawsze powtarzam,że ludziom trzeba dawać szansę. Ty choć swoje nie wykorzystałeś odpowiednio to może kiedyś przejrzysz na oczy. Oby wtedy nie było za późno ...


Twoja córka.